Budimir Aleksić vjerni Amfilohijev čovjek, propagira na prvi dan popisa (1. april 2011)

U SUSRET POPISU

Kreiranje željenog identiteta

 

Popis stanovništva, koji će ove (2011) godine biti održan u svim republikama bivše Jugoslavije (osim u Bosni i Hercegovini), biće sproveden u Crnoj Gori u periodu od 1. do 15. aprila. S najviše pažnje očekuje se izjašnjavanje građana o nacionalnoj pripadnosti i maternjem jeziku, jer – po ocjenama mnogih analitičara i političara – od tih rezultata umnogome će zavisiti dalji politički put ove zemlje. Prema rezultatima poslednjeg popisa, održanog u oktobru 2003. godine, nijedan narod ne čini natpolovičnu većinu stanovništva; relativna većina su Crnogorci sa 43 odsto, slijede Srbi sa 32 odsto, Bošnjaci 9 odsto, Albanci 5 odsto, Muslimani 4 odsto, i Hrvati 1 odsto. Jedina apsolutna većina (i to dvotrećinska) bio je broj onih građana koji govore srpskim jezikom – 65 odsto, ali je za službeni jezik ustavom Crne Gore iz 2008. proglašen lingvistički nepostojeći „crnogorski jezik“, koji je – po rezultatima sa tog popisa – govorilo 21 odsto građana.
Za srpski narod u ovoj bivšoj jugoslovenskoj republici, predstojeći popis je nesumnjivo značajniji od svih dosadašnjih. Poznato je da režim u Crnoj Gori tokom poslednjih petnaest godina sprovodi sistematsku asimilaciju i denacionalizaciju srpskog naroda, što bi na predstojećem popisu, po naumu tog režima, trebalo „krunisati“ smanjenjem broja građana koji se izjašnjavaju kao Srbi, i koji govore srpskim jezikom, a povećanjem broja onih koji se deklarišu kao Crnogorci, i to iznad 50 odsto.
Očito je da podgorički režim i njegovi ideolozi nastoje da proizvedu „adekvatno“ stanovništvo za državu koju su napravili (iako je opštepoznato iz istorije države i prava da stanovništvo pravi državu, a ne obrnuto). Crnogorski vlastodršci, naime, žele da konstituišu crnogorsku naciju preko državljanstva, i tom procesu treba da posluži i popis stanovništva. Zato oni insistiraju na tezi da svi stanovnici Crne Gore, i svi oni koji imaju crnogorski pasoš, pripadaju crnogorskoj naciji. Pri tome se pozivaju na američki model „građanske nacije“, što je potpuno neprimjereno, jer je u Evropi (a koliko znamo – Crna Gora je u Evropi) koncept nacije etnički, a ne građanski. Sjedinjene Američke Države su zemlja modernog doba, u kojoj stanovništvo nije autohtono; to je naseljenička zemlja koja nije nastala od autohtonog stanovništva, dok Crna Gora, po tumačenju korifeja crnogorskog ideološkog projekta, ima svoje autohtono stanovništvo, kao „samorodan narod i samoniklu naciju“ (Vojislav P. Nikčević), od nastanka svijeta, a svoj autohtoni „crnogorski jezik“ od „artikulacije govora“.
Ako slijedimo ovaj princip, onda ovdje na Balkanu pripadnici iste nacije dobijaju različitu nacionalnost zavisno od države u kojoj žive. U tom slučaju Crnogorci u Hrvatskoj su Hrvati (jer imaju hrvatski pasoš), a u Srbiji Crnogorci su Srbi (jer su državljani Srbije). A pošto dukljanski ideolozi i političari (poput premijera Igora Lukšića) prave razliku između etničkog i nacionalnog, onda se postavlja pitanje: da li to znači da su Crnogorci etnički Srbi, a u smislu državljanstva Crnogorci. Iz toga slijedi da je pojam Crnogorac nastao na temelju državljanstva, a ne na temelju nacionalne pripadnosti. Ako dalje slijedimo njihovu logiku, naredno pitanje glasi: da li oni i vjersko pitanje postavljaju kao državno („Crnogorska crkva“ – nazvana tako po državi, kao što su i jezik, kako sami priznaju, nazvali po državi)? A to dalje znači da članovi te „crkve“ ne moraju biti vjernici (kao što i nijesu), jer je uslov da vjeruju u državu, a ne u Boga. Zato poglavnik te anticrkve na kapi nosi crnogorski državni grb, a ne krst.
Dakle, vlast u Crnoj Gori jasno pokazuje da nema namjeru da poštuje faktičko stanje, i nacionalno samoopredjeljenje građana, već želi da administrativnim nasiljem proizvodi njihov nacionalni identitet. Crnogorski vlastodršci neprestano ističu da je Crna Gora građanska država, a u isto vrijeme čitav državni aparat koriste za proizvodnju administrativne nacije, odnosno za administrativno proizvođenje nacionalnog identiteta. Na taj način izgrađuju jednu eminentno nacionalističku, a ni u kom slučaju građansku državu. Slikovito rečeno, oni od Crne Gore prave jedan kvazigrađanski tor, u koji, kad nekog žele da „ugnaju“ – udare mu crnogorski nacionalni žig.
Jer, ako između nacije i državljanstva postoji znak jednakosti, onda nema potrebe da se građani iskazuju o svojoj nacionalnoj pripadnosti. Ako su svi državljani Crne Gore u nacionalnom pogledu Crnogorci (kako tvrde ovdašnji vlastodršci), čemu onda popis? Treba u tom slučaju samo konstatovati da u Crnoj Gori ima pripadnika crnogorske nacionalnosti onoliko koliko ona ima stanovnika. Nametanje takvog stava od strane režima je način da se onemogući sloboda nacionalnog izjašnjavanja, umjesto da se ta sloboda afirmiše. Umjesto da podstakne građane da se slobodno izjasne o svom nacionalnom identitetu, ovdašnja vlast im sugeriše da se o tom pitanju ne izjašnjavaju.
Srpski narod u Crnoj Gori je u poslednjih petnaest godina obilježenih tiranijom i despotijom DPS-SDP režima, pokazao odvažnost i odlučnost da istraje u borbi za svoja nacionalna i građanska prava, i da očuva svoj nacionalni, jezički i vjerski identitet. Da je to istina – pokazaće i predstojeći popis.

(AUTOR JE POSLANIK NOVE SRPSKE DEMOKRATIJE)

PiŠe: Budimir Aleksić

http://www.dan.co.me/?nivo=3&rubrika=Pisma&clanak=274295&datum=2011-04-01